My name is Mpitha… Anastasia Mpitha! ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΙΘΑ

My name is Mpitha… Anastasia Mpitha!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΙΘΑ (11/01/2015)

Η 17χρονη Αναστασία Μπίθα από την Καλλιθέα Ολυμπίας είναι μαθήτρια Β` Λυκείου και διαθέτει μεγάλο πάθος για το... ποδόσφαιρο! Από τον Νοέμβριο του 2012 φορά την φανέλα της γυναικείας ομάδας του Πανηλειακού που φέτος αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Β` Εθνικής Κατηγορίας…

Τι ήταν αυτό που σε προσέλκυσε στο ποδόσφαιρο;
Δεν με προσέλκυσε κάτι το συγκεκριμένο, απλά μου άρεσε από μικρή ως άθλημα.

Πώς αποφάσισες να πας στη γυναικεία ομάδα του Πανηλειακού;
Επειδή έπαιρνα μέρος στο τοπικό τουρνουά του χωριού μου, με το που έμαθα για την ομάδα αποφάσισα και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να πάω.

Η θέση που παίζεις είναι η αγαπημένη σου;
Δεν έχω κάποια αγαπημένη, αλλά μέχρι στιγμής που έχω παίξει ως δεξί επιθετικό χαφ και ως σέντερ φορ μου αρέσει.


Πέρυσι η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα στον όμιλο της και φέτος αγωνίζεται στη Β` Εθνική… πως εξελίσσεται η σεζόν; Υπάρχει προοπτική ανόδου στην ανώτερη κατηγορία;
Προς το παρόν καλά… όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Σαφώς και είναι δύσκολη η άνοδος αλλά με λίγη καλή συνεργασία και με την σωστή προσπάθεια τα πάντα είναι εφικτά.

Τα σχέδιά σου για το μέλλον ποια είναι όσον αφορά το ποδόσφαιρο;
Δεν αναζητώ κάτι παραπάνω από αυτό που κάνω μέχρι στιγμής, αλλά αν συμβεί κάτι καλύτερο στην πορεία φυσικά και θα το σκεφτώ.


Είναι εύκολο να συνδυάζεις το ποδόσφαιρο με τα μαθήματα του σχολείου;
Σαφώς και είναι δύσκολο, αλλά με λίγη θέληση πιστεύω πως θα τα συνδυάσω εύκολα.

Εσύ ποια ομάδα υποστηρίζεις;
Τον Παναθηναϊκό!

Αγαπημένος ποδοσφαιριστής;
Είναι αρκετοί… μπορώ όμως να ξεχωρίσω τον Marcus Berg και τον Χρήστο Δώνη.


Αφαιρεί θηλυκότητα από μια κοπέλα το ποδόσφαιρο;
Αν μια κοπέλα έχει θηλυκότητα και μπορεί να την υποστηρίζει και να την αναδεικνύει δεν αφαιρείται!

Πόσο σε φοβίζουν οι τραυματισμοί;
Σίγουρα ένας τραυματισμός αν είναι σοβαρός με φοβίζει, αλλά όταν παίζω σε ένα ματς δεν το σκέφτομαι.

Οι γονείς σου σε στηρίζουν;
Στην αρχή είχαν κάποιες επιφυλάξεις και δισταγμούς… πλέον όμως με στηρίζουν απόλυτα.

Υπάρχουν άλλα αθλήματα που σου αρέσουν;
Θα έλεγα πως όχι! Το ποδόσφαιρο και μόνο!

Τι άλλα ενδιαφέροντα έχεις;
Αρκετά! Αλλά σαν του ποδοσφαίρου δεν είναι κανένα!

Στο δίλημμα σπουδές ή ποδόσφαιρο τι απαντάς;
Σαφώς πρώτα απ' όλα είναι οι σπουδές κι έπειτα αν υπάρχει χρόνος και ποδόσφαιρο.

Επαγγελματικά τι θα προτιμήσεις;
Έχω πολλές επιλογές, όμως είμαι "ερωτευμένη" με τις στρατιωτικές σχολές!

(απο ΠΑΤΡΙΣ-patrisnews)

Δήμος Φιγαλείας

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοπόννησος
Νομός Ηλείας
Έκταση 93,3 τ.χλμ
Πληθυσμός 2.499 (2001)
Ο Δήμος Φιγαλείας ήταν δήμος του νομού Ηλείας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1998 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Ζαχάρως. Βρισκόταν στο νότιο τμήμα του νομού στις πλαγιές του όρους Μίνθη ανάμεσα στους δήμους Ζαχάρως, Ανδρίτσαινας και στον νομό Μεσσηνίας. Ο δήμος αποτελούταν από 5 δημοτικά διαμερίσματα, καταλάμβανε έκταση 93,3 τ.χλμ. και είχε συνολικό πληθυσμό 2.499 κατοίκους. Έδρα του ήταν η Νέα Φιγαλεία . Ο δήμος Φιγαλείας ήταν από τους δήμους της Ηλείας που επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007.

Διαίρεση
Στον δήμο περιλαμβάνονταν τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμοί:
Δ.δ. Νέας Φιγαλείας [ 1.624 ]
η Νέα Φιγαλεία [ 1.279 ]
η Φασκομηλιά [ 345 ]
Δ.δ. Κρυονερίου Ολυμπίας [ 148 ]
το Κρυονέριον [ 123 ]
το Τριάντα [ 25 ]
Δ.δ. Περιβολίων -- τα Περιβόλια [ 149 ]
Δ.δ. Πετραλώνων -- τα Πετράλωνα [ 332 ]
Δ.δ. Στομίου -- το Στόμιο [ 62 ]
Δ.δ. Φιγαλείας -- η Φιγαλεία [ 184 ]

Αρτέμιδα(Κουμουθέκρα)

Δήμος Ζαχάρως
Γεωγραφία και στατιστική
Νομός Ηλείας
Πληθυσμός 306 (2001)
Άλλα
Παλαιά ονομασία Κουμουθέκρα
Η Αρτέμιδα , πρώην Κουμουθέκρα, είναι χωριό του νομού Ηλείας. Πρώην ανεξάρτητη κοινότητα και από το 1999 δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ζαχάρως.
Η οικονομία του χωριού στηρίζεται στην κτηνοτροφία και στην γεωργία.
Το όνομα της Αρτέμιδας προέρχεται από την θεά Άρτεμη, που κατά την μυθολογία της είχε ερωτευτή ο Αλφειός.
Την Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007 η Αρτέμιδα βρέθηκε στο μέτωπο φωτιάς, η οποία κατέκαψε το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου. Η Αρτέμιδα ήταν το πρώτο χωριό που έκαψε η φωτιά με απολογισμό 26 νεκρούς, ανάμεσα τους 7 παιδιά, τους περισσότερους από κάθε άλλο χωριό. Κατά την εγκατάλειψη του χωριού, κάποιοι έκατσαν να σβήσουν την φωτιά και έδιωξαν τα παιδιά και τους γεροντότερους, ακολουθώντας όμως δύο διαφορετικές διαδρομές. Η μία ομάδα, ακολουθώντας τον δρόμο προς την Ζαχάρω , ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό, εγκλωβίστηκε στο δρόμο κοντά στις φλόγες, λόγω ενός τροχαίου που είχε γίνει ανάμεσα σε αυτοκίνητο και πυροσβεστικό όχημα, μπλοκάροντας το δρόμο και 9 από αυτούς δεν τα κατάφεραν. Ανάμεσα τους ήταν και 4 παιδιά. Κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν μέσα στα αυτοκίνητα απανθρακωμένοι ενώ 6 σε μικρή απόσταση προσπαθώντας να διαφύγουν πεζοί. Στους 6 ήταν τα τέσσερα παιδιά με την μητέρα τους και τον αδελφό της. Ανάμεσα σε αυτούς που επέζησαν ήταν και ο δήμαρχος Ζαχάρως Πανταζής Χρονόπουλος.
Στις 29 Αυγούστου 2007 η Κυπριακή Δημοκρατία ανακοίνωσε, από μέρους της με έξοδα του Κυπριακού κράτους, την ανοικοδόμηση της Αρτέμιδας. Στις 17 Ιανουαρίου 2010 η Κυπριακή Δημοκρατία παρέδωσε το ολοκληρωμένο έργο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αντιπλημμυρικά έργα, έργα στήριξης και ασφάλειας καθώς και αισθητικής αναβάθμισης

Κακόβατος

Ο Κακόβατος είναι γραφικό παραθαλάσσιο χωριό του νομού Ηλείας. Βρίσκεται στο κέντρο του Κυπαρισσιακού κόλπου, τρία χιλιόμετρα ΝΔ της Ζαχάρως και περιβάλλεται από τα χωριά Σχίνοι ή Μπισχίνι, Καλίδονα, Ανήλιο και Νεοχώρι. Έχει διοικητική έκταση 4.302 στρέμματα και είναι κτισμένο ανάμεσα σε δύο πευκοδάση που εκτείνονται βόρεια και νότια του χωριού, παράλληλα με τη θάλασσα, σε απόσταση 200 – 400 μέτρα από αυτή. Το χωριό από τη σύστασή του αποτέλεσε κοινότητα του Δήμου Αρήνης, συσταθέντος με το Β.Δ. της 9ης (21) Απριλίου 1835, στο οποίο απουσιάζει ο Κακόβατος, που αποτέλεσε μεταγενέστερη προσάρτηση. Με το Β.Δ. 31.8.1912 ΦΕΚ Α'262/12 «περί σύστασης κοινοτήτων» αποτέλεσε αυτοτελή κοινότητα μέχρι το 1997 που με το νόμο 2539/97 αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Ζαχάρως, μετά δε το νόμο 3852/2010 αποτέλεσε τοπική ενότητα του δήμου Ζαχάρως-Φιγαλίας.

Ονομασία

Το όνομά του κατά την πιο δόκιμη άποψη προέρχεται από το επίθετο κακός και το ρήμα βαίνω, υπονοεί δε τον αδιάβατο ή δυσκολοδιάβατο ΕθνικήρΤούτο έχει την ακόλουθη εξήγηση: κατά την Τουρκοκρατία η περιοχή ήταν ακατοίκητη εξαιτίας του εκτεθειμένου τοπίου και της μη παροχής καμιάς ασφάλειας, τόσο στις διαθέσεις του κατακτητή, όσο και στις από τη θάλασσα επιδρομές πειρατών ή Ενετών και Γενουατών τυχοδιωκτών. Οι Έλληνες είχαν αποσυρθεί σε ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές μακριά από τις παραλίες, πράγμα που συνετέλεσε στην εγκατάλειψη των γαιοκτημάτων, με συνέπεια την ανάπτυξη δασώδους βλάστησης που κατέστησε την περιοχή αδιάβατη.

Κλίμα
Το κλίμα είναι υγρό ιδιαίτερα το χειμώνα, ενώ το έδαφος αρκετά πλούσιο, αφού έχει σχηματισθεί από προσχώσεις των χειμάρρων Καλίδονας και Ανηλίου που ενώνονται στο ύψος της Εθνικής Οδού Πύργου – Κυπαρισσίας, διαρρέοντας στη συνέχεια τον Κακοβατίτικο κάμπο στα νότια του χωριού.

Ιστορία
Το χωριό είναι κτισμένο πάνω στους αμμόλοφους που αναφέρει ο Όμηρος και οι μεταγενέστεροι ιστορικοί, περιηγητές και αρχαιολόγοι (Στράβων, Παυσανίας, Πολύβιος, Δαίρπφελδ), στην αμμουδερή Πύλο του Νέστορα. Και εκεί που οι Πύλιοι του Νέστορα έβοσκαν τις παχυλές αγελάδες και τα γιδοπρόβατά τους και κυνηγούσαν στα δάση, μαθαίνοντας ταυτόχρονα τη πολεμική τέχνη, τώρα οι Κακοβατίτες αγρότες καλλιεργούν παραγωγικά φυτά και δέντρα με σύγχρονα μηχανήματα και εγκαταστάσεις.
Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού εγκαταστάθηκαν στο σημερινό Κακόβατο μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας και ήσαν ορεινοί Ολύμπιοι και Αρκάδες, όλοι τους βοσκοί το επάγγελμα που έστησαν τις πρώτες κατοικίες τους (καλύβες από χόρτα) και σιγά σιγά ημέρεψαν τον τόπο από την άγρια βλάστηση. Σε αυτές τις καλύβες και τη γύρω περιοχή είχε στήσει το λημέρι του για αρκετό καιρό, κατά το έτος 1833, το κίνημα ενάντια στην Αντιβασιλεία του Όθωνα, όπως αναφέρουν χρονικογράφοι της εποχής, ο παράξενος εκείνος <<ληστής>> Γιώργης Κοντοβουνήσιος, αμείλικτος εκδικητής του κατατρεγμένου λαού μας και από εδώ απένειμε τη δικαιοσύνη του, τιμωρώντας την αδικία που είχαν αναγάγει σε κράτος οι Βαυαροί και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.
Το χωριό ιδρύθηκε το έτος 1947, όταν πια είχαν συγκεντρωθεί σε μόνιμη διαμονή αρκετοί από τους προγόνους των σημερινών κατοίκων του: Αντωνόπουλος από Στεμνίτσα, Τσαρουχάς από Μυρώνεια, Καλλιφείδας Θεοδωρόπουλος από Μίνθη, πρώτοι κάτοικοι και στη συνέχεια Διαμαντόπουλος, Μιχαλόπουλος, Σταματόπουλος, Κωνσταντινόπουλος, Ανθούλης, Αγγελόπουλος, Χύμης, Σπηλιόπουλος, Παπαδήμας, Καραπαναγιώτης από Μίνθη, Χριστόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Πούρνος, Σακκάς, Δούκας από Καλίδονα, Κολλιαδήμας, Κατερίνης από Ανήλιο, Τάγαρης, Κουρούβανης από Φιγαλία, Κωνσταντόπουλος από Μάκιστο, Αθανάσουλας, Ζαφειράκης από Μυρώνεια, Μπουκουβάλας από Αετό Μεσσηνίας, Μπηλιώνης, Ψαρογιαννακόπουλος από Ταξιάρχες.
Τα έτη 1886 – 1888 δύο μεγάλοι σεισμοί κατέστρεψαν ολόκληρο το χωριό, αλλά αποτέλεσαν και την αφετηρία της ανασυγκρότησής του.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα παρατηρήθηκε μεγάλη έφεση στα γράμματα και στις επιστήμες, ενώ μεγάλη ανάπτυξη παρουσίασε το εμπόριο, κυρίως εξαιτίας της μεγάλης παραγωγής σταφίδας, πρώτου τότε προϊόντος. Ενδεικτικό του πλούσιου εμπορίου είναι το γεγονός ότι στο χωριό έδρευε τελωνειακή αρχή (τελωνοσταθμαρχείο), είχε την έδρα της η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Αρηνοφιγαλίας, λειτουργούσε οινοπαραγωγικό εργοστάσιο με μεγάλες εξαγωγές που γίνονταν με πλοία, τα οποία προσέγγιζαν στη παραλία και φόρτωναν από το εργοστάσιο με σωλήνες, λειτουργούσαν αλευρόμυλοι και ελαιουργείο. Επίσης είχε την έδρα του το κρατικό μονοπώλιο αλατιού που προμήθευε τις περιοχές Αρήνης, Ανδρίτσαινας, Φιγαλίας και Σκιλλουντίας, ενώ η δημιουργία του σιδηροδρομικού σταθμού, περί τα έτη 1903 – 04, έδωσε μεγάλη ώθηση στο εμπόριο αγροτικών προϊόντων, σε συνάρτηση με την ίδρυση του Γεωργικού Συνεταιρισμού του χωριού που είναι από τους αρχαιότερους της περιοχής.

Το έτος 1928 ιδρύθηκε αθλητικό σωματείο - ΠΑΟ Κακοβάτου που μετέχει για πολλά χρόνια στα πρωταθλήματα των τοπικών Κατηγοριών ΕΠΣ Ηλείας.

Κατά την απογραφή του 1907 το χωριό αριθμούσε 446 κατοίκους, λειτουργούσαν ελαιουργείο και ατμόμυλος των Ιωάννη και Αλεξίου Καλλιφείδα, υδρόμυλος του Χρίστου Χριστόπουλου, 4 παντοπωλεία των Δημητρίου Θεοδωρόπουλου, Νικολάου Θεοδωρόπουλου, Ν. Παπαδήμα και Διονυσίου Χριστόπουλου, 3 κρεοπωλεία των Αντωνίου Αντωνόπουλου, Αριστείδη Κωνσταντινόπουλου και Κωνσταντίνου Κωνσταντινόπουλου, ένα καφενείο του Σταμάτη Σταματόπουλου κι ένα οινοπωλείο του Αθανασίου Νικολόπουλου.
Την περίοδο της Αντίστασης πρωτοστάτησε μαζί με τη Καλίδονα και το Μπισχίνι στον ένοπλο αγώνα κατά των κατακτητών, με την αριθμητικά μεγάλη συμμετοχή του σε ανθρώπινο δυναμικό για τη στελέχωση των αντάρτικων ομάδων. Παρά την ενεργή αυτή ανάμειξη, δεν σημειώθηκαν ακραία φαινόμενα, πράγμα που δεν έδωσε το δικαίωμα και την αφορμή για πράξεις αντεκδίκησης, κατά την περίοδο του εμφυλίου που ακολούθησε, όπως έγινε σε άλλα γειτονικά χωριά. Το σημείο τούτο της ευθύνης, συνέπειας, αυτοσυγκράτησης και αλληλοσεβασμού, που προκύπτει αναμφίλεκτα από τα παραπάνω, θα πρέπει να αναδειχθεί στη πραγματική του διάσταση, ώστε να αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Σήμερα προκαλεί εντύπωση στον επισκέπτη, η πλατεία, το δημοτικό σχολείο και το συνεχόμενο κοινοτικό Γυμναστήριο, οι άνετοι δρόμοι του.
Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει εξελιχθεί σε παραθεριστικό και τουριστικό κέντρο, δροσερό από την αύρα του Ιονίου και τον αέρα των βουνών της Μίνθης και του Λυκαίου, πράγματα που σε συνδυασμό με τη περιποίηση, το πηγαίο αίσθημα φιλοξενίας των κατοίκων και τα φρέσκα ψάρια από ντόπιους ψαράδες στις γραφικές παραθαλάσσιες ταβέρνες, προσελκύουν πλήθος ντοπιων και ξένων τουριστών.
Σύμφωνα με ψηφοφορία που έγινε μέσω διαδικτύου με πρωτοβουλία του ΥΠΕΧΩΔΕ κατά τα έτη 2000-2001 ο Κακόβατος συγκαταλέγεται μεταξύ των 15 καλύτερων παραλίων της χώρας μας όπως καταγράφεται σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» της 19.7.2001. Η ψηφοφορία διεξήχθη στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.thalassa.gr που από την ημέρα που δημιουργήθηκε μέχρι την άνω ημερομηνία είχε συγκεντρώσει 300 χιλιάδες επισκέπτες από τουλάχιστον 45 χώρες.

Αξιοθέατα
Ανατολικά του χωριού και σε απόσταση 1000 περίπου μέτρων βρίσκεται ο λόφος του Νέστορα, που η σκαπάνη του Γερμανού αρχαιολόγου Δαίρπφελδ το έτος 1907 έφερε στην επιφάνεια, από συλημένους τάφους, πολλά αρχαία ευρήματα, τα περισσότερα των οποίων βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Το σπουδαιότερο από αυτά είναι το χρυσό δαχτυλίδι – σφραγίδα του Νέστορα, που αποτέλεσε για πολλά χρόνια, μέχρι το 1965, αντικείμενο μελέτης, αναφορικά με τη γνησιότητά του. Το δαχτυλίδι τούτο (δακτύλιος σφραγιστήρ, κατά τον ιστορικό Παύλο Καρολίδη), παριστά σύμπλεγμα από ψυχές, χρυσαλίδες και γρυπόμορφες γυναίκες, στοιχεία που συνέτειναν στην αμφισβήτηση της γνησιότητάς του, σε σχέση με το Νέστορα και τον μυκηναϊκό πολιτισμό, γιατί πουθενά δεν είχαν βρεθεί σε κρητομυκηναϊκά ευρήματα παρόμοιες παραστάσεις. Το έτος 1965 όμως ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης ανακάλυψε στις Αρχάνες της Κρήτης, σε ασύλητο βασιλικό τάφο δαχτυλίδι που φέρει μεταξύ άλλων δύο πεταλούδες και μια χρυσαλίδα, γεγονός που απέδειξε τη γνησιότητα του δαχτυλιδιού του Νέστορα κι έφερε στην επικαιρότητα τη θεωρία του αρχαιολόγου Άρθουρ Έβανς, ο οποίος είχε αγοράσει το δαχτυλίδι του Νέστορα στο Κακόβατο και δημοσίευσε το 1922 μελέτη, στην οποία υποστήριζε ότι στο δαχτυλίδι απεικονίζονται τα διαδοχικά στάδια της μύησης ενός ζεύγους νεκρών στα μυστήρια του κάτω κόσμου και η αθανασία που επιτυγχάνουν. Ως προς τα λοιπά ευρήματα τα πιο σημαντικά είναι οι ευμεγέθεις πίθοι από κεραμεική, που κατά τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, είναι οι καλύτεροι από τους ανακαλυφθέντες σε άλλες ανασκαφές, γεγονός που σε συνάρτηση με τους θολωτούς τάφους, τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Πύλος του Νέστορα παρά το Κακόβατο, υπήρξε σπουδαίο κέντρο Μυκηναϊκού πολιτισμού

Πρασιδάκι&Παλιό Πρασιδάκι

Πρασιδάκι.:

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Δήμος Ζαχάρω
Γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοπόννησος
Νομός Ηλείας
Επαρχία Πρώην επαρχίας Ολυμπίας
Πληθυσμός 104 (2001)
Ταχυδρομικός κώδικας 27054
Τηλεφωνικός κωδικός 26250
Ιστοσελίδα facebook/Πρασιδάκι
Το Πρασιδάκι είναι χωριό στη δυτική Πελοπόννησο. Διοικητικά ανήκει στον νομό Ηλείας και στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος είναι στο νοτιότερο σημείο του Δήμου Ζαχάρως, της πάλαι ποτέ επαρχίας Ολυμπίας, ο ποταμός Νέδας είναι τα σύνορα Ηλείας - Μεσσηνίας. Βρίσκεται σε απόσταση 15 χμ από τη Ζαχάρω και περιβάλλεται από τα χωριά Γιαννιτσοχώρι, Άγιος Ηλίας, Φόνισσα και Καρυές

Πληθυσμός
Το Πρασιδάκι αποτελείται από τρεις οικισμούς, το Πρασιδάκι, το παλιό Πρασιδάκι και την Τρανή Λάκα, στην απογραφή του 2001 είχε 113 κατοίκους συνολικά
Δ.δ. Πρασιδακίου [ 113 ]
το Πρασιδάκι [ 104 ]
το Παλιό Πρασιδάκι [ 1 ]
η Τρανή Λάκα [ 8 ]
Kαλλιέργειες

Οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται σε διάφορες γεωργικές εργασίες με δημοφιλέστερη αυτή της καλλιέργειας ελιάς.

Κλίμα
Το Πρασιδάκι έχει εύκρατο Μεσογειακό Κλίμα. Η εγγύτητα με τη θάλασσα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για τη διαμόρφωση του κλίματος. Ως εκ τούτου, οι χειμώνες είναι ήπιοι και βροχεροί, ενώ τα καλοκαίρια είναι ηλιόλουστα και ζεστά.

Κάτοικοι
Οι κάτοικοι του χωρίου έχουν τα εξής επώνυμα(αναφέρονται μερικά):
Τρίμμης (πιο διαδεδομένο)
Καρούμπαλης
Χαλμούκης
Σταθόπουλος
Πυρκαγιές 2007


Τον Αύγουστο του 2007 το Πρασιδάκι βρέθηκε στο μέτωπο φωτιάς, η οποία κατέκαψε το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου.

Αξιοθέατα
Όσοι βρίσκονται στο Πρασιδάκι μπορούν να επισκεφθούν το ποτάμι Νέδα, το μοναδικό με θηλυκό όνομα, καθώς και τον Ναό της Αθηνάς. Η θέση του ναού στο Πρασιδάκι κείται σε λόφο κατάφυτο ελαιοδέντρων, παρέχει υπέροχη θέα του Ιονίου πελάγους. Κοντά στο σημερινό χωριό, υπήρχε η αρχαία τριφυλιακή πόλη Πύργοι. Η θέση δεν αναφέρεται στις απογραφές των Βενετών του 1689 και 1700. Το όνομα το συναντάμε για πρώτη φορά το 1804 και σε απογραφή του 1830, αριθμεί πληθυσμό 71 κατοίκων.
Ο δωρικός ναός που ήλθε στο φως, ήταν αφιερωμένος στην θεά Αθηνά και θεμελιώθηκε σε προγενέστερο ναό των αρχαϊκών χρόνων, τα κατάλοιπα του οποίου, ήλθαν στο φως, υποκείμενα του σηκού του ναού.
Ο ναός χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. Φέρει διαστάσεις 35.30 x 14.70 μ. και έχει προσανατολισμό Α-Δ. Αποτελείται από πρόναο, σηκό και οπισθόδομο. Είναι περίπτερος με 6x13 κίονες. Στο μέσον του σηκού διασώζεται το ορθογώνιο βάθρο του λατρευτικού αγάλματος της θεότητας. Πλαισιώνεται από δυο κιονοστοιχίες, πέντε δίτονων κιόνων.
Το σύνολο του κτίσματος (δάπεδο, κίονες, τοιχοποιία ) έφερε επίχρισμα σε τόνους ερυθρού, μελανού και γαλάζιου χρώματος.
Στον πρόναο υπήρχε ψηφιδωτό δάπεδο από μικρά μελανά και λευκά βότσαλα που δημιουργούσαν γεωμετρικά σχέδια.
Οι ανασκαφικές εργασίες αποκάλυψαν πλήθος διάσπαρτων αρχιτεκτονικών μελών και σημαντικό αριθμό πήλινων κεράμων από την επένδυση της στέγης. Ο θριγκός έφερε πήλινα μέλη με πλούσια γραπτή διακόσμηση.
Τα αφιερώματα προς την θεότητα, που ήλθαν στο φως αποτελούνται από ένα μεγάλο αριθμό πήλινων και χάλκινων ειδωλίων, αγγείων και έργων μικροτεχνίας.
Η καταστροφή του ναϊκού οικοδομήματος , περί τον 1ο -2ο αι.π.Χ, κατά τα φαινόμενα, οφείλεται σε ισχυρές σεισμικές δονήσεις και σε φωτιά που εκδηλώθηκε εντός αυτού..


Παλιό Πρασιδάκι.:
Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Δήμος Ζαχάρω
Γεωγραφία και στατιστική
Νομός Ηλείας
Υψόμετρο 150
Πληθυσμός 1 (2001)
Άλλα
Παλαιά ονομασία Πρασιδάκι
Ταχ. κωδ. 27054
Τηλ. κωδ. 26250
Το Παλιό Πρασιδάκι είναι χωριό του Νομού Ηλείας διοικητικά ανήκει στον Δήμο Ζαχάρως του δημοτικό διαμερίσματος Πρασιδακίου της περιφέρειας δυτικής Ελλάδος βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού, 49 χλμ. ΝΑ του Πύργου, στην πρώην επαρχία Ολυμπίας ημιορεινός οικισμός. Κατά την απογραφή του 2001 είχε 1 Κάτοικο

Ροδινά(Γολέμη)

Δήμος Ζαχάρως
Γεωγραφία
Νομός Ηλείας
Υψόμετρο 360
Πληθυσμός 176 (2001)
Άλλα
Παλαιά ονομασία Γολέμη
Τα Ροδινά είναι χωριό του Νομού Ηλείας. Αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ζαχάρως. Βρίσκεται 44χλμ νοτιοανατολικά του Πύργου, στις δυτικές υπώρειες του Όρους Μίνθη, σε υψόμετρο 360 μέτρα. Ο πληθυσμός του είναι 176 κάτοικοι. Το παλιαότερο όνομα του οικισμού ήταν Γολέμη

Σμέρνα

Η Σμέρνα είναι ορεινό χωριό του νομού Ηλείας με 287 κατοίκους σύμφωνα με την πληθυσμιακή απογραφή του 2001. Η θέση του είναι στα βορειοανατολικά της Ζαχάρως, κτισμένο στην κορυφογραμμή του Λαπίθα, σε υψόμετρο 650 μέτρων. Είναι έδρα ομώνυμου Δημοτικού διαμερίσματος , στο Δήμο Ζαχάρως. Αποτελείται από δύο οικισμούς , τη Σμέρνα και την Παναγία, με 321 κατοίκους συνολικά (2001).

Ιστορία
Η Σμέρνα πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ στις 7 Σεπτεμβρίου 1825

Θολό

Το Θολό είναι παραθαλάσσιο χωριό του Νομού Ηλείας, το οποίο ανήκει στον δήμο Ζαχάρως. Βρίσκεται αε υψόμετρο 6 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας στα σύνορα της Ηλείας με την Μεσσηνία και συνορεύει με τα χωριά Γιαννιτσοχώρι, Σκουπάς,Λογγάκι, Κάτω Ταξιάρχες και Νεοχώρι

Λογγάκι

Το Λογγάκι είναι μικρός οικισμός του Δημοτικού Διαμερίσματος Ταξιαρχών του Δήμου Ζαχάρως στο νομό Ηλείας. Βρίσκεται ανάμεσα στους οικισμούς Κάτω Ταξιάρχες και Θολό, πλησίον της παραλίας του Κυπαρισσαϊκού Κόλπου.
Πλησίον του οικισμού στην τοποθεσία Παλιοκάραβο στις 12 Μαρτίου 1769 προσάραξε ρωσικό πλοίο όπου ξεφώρτοσε 3000 όπλα , πυρομαχικά και γιαταγάνια προοριζόμενα για τους οπλαρχηγούς Γεώργιο Γρηγοριάδη και Αναστάση Χρήστου από την Νέα Φιγαλεία που συμμετείχαν στην επανάσταση του Ορλώφ.

Δημογραφία
Στην απογραφή του 2001 όπου και αναγνωρίστηκε επίσημα οικισμός είχε 55 κατοίκους, σε αυτή του 2011 είχε 26 κατοίκους

Χρυσοχώρι(Τρύπαις)

Δήμος Ζαχάρως
Γεωγραφία
Νομός Ηλείας
Υψόμετρο 457
Πληθυσμός 66 (2011)
Άλλα
Παλαιά ονομασία Τρύπαις
Το Χρυσοχώρι είναι χωριό της Ηλείας στα νότια του νομού, διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Ζαχάρως. Συνορεύει με τα χωριά Λόγγος, Μίνθη, Κοτρώνι, Μηλιά και Μάκιστος. Στα όρια του χωριού βρίσκεται η αρχαία πόλη Αίπυ.

Ιστορία
Το Χρυσοχώρι άγνωστο πότε οικίστηκε, παλιότερα βρισκόταν σε άλλη, κοντινή, θέση και λεγόταν "Τρύπες", η ονομασία Τρύπες προέρχεται από τις πολλές σπηλιές της περιοχής. Η λαϊκή παράδοση λέει ότι οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το παλιό χωριό λόγω κάποιας μεταδοτικής ασθένειας και εγκαταστάθηκαν στην σημερινή θέση. Παρόλα αυτά ο παλιός οικισμός συνέχισε να κατοικείται με λίγους κατοίκους και είναι σήμερα γνωστό σαν Παλαιοχώρι Ζαχάρως. Κατά την ενετοκρατία αναφέρεται σε ενετικές απογραφές ενώ πριν την επανάσταση δέχτηκε εγκατάσταση οικογενειών από την Μάνη.
Στην επανάσταση του 1821 Τρυπαίοι πήραν μέρος στις μάχες του Λάλα και αλλού. Το 1825 κάηκε ολοσχερώς από τον στρατό του Ιμπραήμ πασά.

Διοικητική ιστορία
Το 1835 αποτέλεσε διαμέρισμα του δήμου Αρήνης της επαρχίας Ολυμπίας του νομού Μεσσηνίας έως το 1912 που αποτέλεσαι οικισμό της κοινότητας Σκλήβας μαζί με το χωριό Σκλήβα. Το 1919 αποσπάτε από την κοινότητα Σκλήβας και αποτελεί την έδρα της κοινότητας Τρυπών, το 1940 αποσπάτε από τον νομό Μεσσηνίας στον νομό Ηλείας. Το 1978 το χωριό και η κοινότητα αλλάζη όνομα σε Χρυσοχώρι. Το 1999 καταργήτε η κοινότητα και γίνεται δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Ζαχάρως έως το 2010 όπου μετατρέπετε σε κοινοτικό διαμέρισμα του ιδίου δήμου.

Απογραφές
έτος Πληθυσμός
1689 44
2001 78
2011 66

Περιβόλια(Γάρδιτσα)

Τα Περιβόλια (ή Γάρδιτσα, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι κάτοικοί του) είναι χωριό του Δήμου Ζαχάρως (πρόγραμμα Καλλικράτης), ενώ παλαιότερα ανήκε στον Καποδιστριακό Δήμο Φιγαλείας του νομού Ηλείας. Είναι χτισμένο σε μια ιστορική περιοχή της Ελλάδας, την Αρχαία Φιγαλεία. Στο χωριό διαμένουν λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι, που όμως πολλαπλασιάζονται τους θερινούς μήνες. Στην πλατεία του χωριού υπάρχει αιωνόβιος πλάτανος.
Το όνομα Γάρδιτσα θεωρείται παραφθορά του σλαβικού "Gradista", που σημαίνει "οριοθετημένος, οχυρωμένος τόπος", χωρίς όμως να εντοπίζεται διαχρονικά κάποια φρουριακή κατασκευή στην περιοχή.
Η μετονομασία του χωριού από "Γάρδιτσα" σε "Περιβόλια" έγινε το 1930 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ με αριθμό 251/1930 και υπογράφθηκε από τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Ζαΐμη και τον υπουργό εσωτερικών. Συγκεκριμένα αναφέρει: "...Η Κοινότης Γάρδιτσας της επαρχίας Ολυμπίας του αυτού νομού μετονομάζεται εις "Κοινότητα Περιβολίου.

Αξιοθέατα
Όσοι βρίσκονται στα Περιβόλια μπορούν να επισκεφθούν το ποτάμι Νέδα, το μοναδικό στην Ελλάδα με θηλυκό όνομα, καθώς και πολλά αρχαία μνημεία με κορυφαίο από αυτά τον Ναό του Επικουρίου Απόλλωνος, τον λεγόμενο «Παρθενώνα της Πελοποννήσου», έργο του Ικτίνου. Επίσης το Ναό της Αθηνάς, το αρχαίο τείχος μήκους 3 km, την κρήνη κ.ά.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Ανδρίτσαινα και η «Ιερά των Αρκάδων Κορυφή» στο Λύκαιο όρος όπου βρίσκεται ο βωμός του Λύκαιου Δία και το αρχαίο στάδιο

Πετράλωνα(Βερβίτσα)

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Δήμος Ζαχάρως
Δημοτική ενότητα Φιγαλείας
Τοπική κοινότητα Πετραλώνων
Γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου
Νομός Ηλείας
Υψόμετρο 660
Πληθυσμός 159 (2011)
Άλλα
Παλαιά ονομασία Βερβίτσα
Τα Πετράλωνα είναι μικρό χωριό της Ηλείας. Ανήκει στο Δήμο Ζαχάρως. Εγγύς του βρίσκονται τα χωριά Νέα Φιγαλεία και Λινίσταινα. Έχει ανατολικό προσανατολισμό και είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου που έχει ομαλή κλίση.

Ιστορία
Το χωριό απαντάται ήδη στη βενετική απογραφή Corner του 1689 με το παλιό του όνομα και είχε πληθυσμό 119 κατοίκους. Στη βενετική απογραφή Grimani του 1700 είχε 157 κατοίκους. Επί τουρκοκρατίας υπαγόταν διοικητικά και δικαστικά στην επαρχία (καζάς) της Αρκαδίας ως μέρος της περιφέρειας (κόλι) της Ζούρτσας, γεγονός που ίσχυε διοικητικά και επί βενετοκρατίας. Τον Οκτώβρη του 1825 το χωριό, που είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του, πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε από τους Οθωμανούς.
Βρισκόμενος στο ΝΑ τμήμα της πρώην επαρχίας Ολυμπίας ο οικισμός υπαγόταν για διάφορα χρονικά διαστήματα στο Νομό Μεσσηνίας. Ο οικισμός απείχε δύο ώρες δρόμο στα 1885 από τη Ζούρτσα, την έδρα του τότε Δήμου Φιγαλείας.
Στα 1870 ιδρύθηκε στο χωριό μονοτάξιο δημοτικό σχολείο αρρένων. Το 1911 λειτουργούσε στο χωριό και δημοτικό σχολείο θηλέων.

Ονομασία
Το τωρινό όνομα του χωριού οφείλεται στην ύπαρξη πλήθους πέτρινων αλωνιών που υπήρχαν παλιότερα στην ευρύτερη περιοχή του. Το παλιό του όνομα έχει σλαβική προέλευση και σημαίνει "τόπος με ιτιές", γεγονός που αντανακλά μάλλον μια πραγματικότητα του παρελθόντος της περιοχής.

Διοικητική Εξέλιξη Επεξεργασία
Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Φιγαλείας και ορίζεται ως έδρα του μέχρι και την 09/12/1840. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 ορίζεται ως έδρα της κοινότητας Βερβίτσης. Με το ΦΕΚ 306Α της 22/12/1927 το χωριό μετονομάστηκε από Βερβίτσα σε Πετράλωνα. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Φιγαλείας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Ζαχάρως (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης".

Δημογραφικά Στοιχεία
Η εξέλιξη του πληθυσμού του οικισμού τον 21ο αιώνα είναι η εξής:
έτος κάτοικοι
2001 332
2011 159
Αξιοθέατα

Στην περιφέρεια του χωριού υπάρχουν επίσης παραδοσιακά λιθόκτιστα γεφύρια καθώς και παραδοσιακές πέτρινες βρύσες.

Λοιπά Στοιχεία
Στο χωριό έχει κατασκευαστεί από το 2011 ηρώο που μνημονεύει τους πεσόντες Πετραλωνίτες. Επίσης, εκδίδεται στην Αθήνα από το 2007 κ.εξ. εφημερίδα επιγραφόμενη "Τα Πετράλωνα (Βερβίτσα)" που αποτελεί τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου Πετραλωνιτών

Μουσείο ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
Το  Λαογραφικό Μουσείο Καλλιθέας  ιδρύθηκε  το 2007 από τον    κ. Ιωάννη Π. Μαυροειδή που γεννήθηκε στην Καλλιθέα (ΖΑΧΑ) Ολυμπίας .
Ο Γιάννης Μαυροειδής θέλοντας  να συμβάλει στην ανάπτυξη και προβολή της γενέτειρας του,  πιστεύοντας ότι  ο πολιτισμός φέρνει ανάπτυξη ,αποφάσισε την ίδρυση του  Λαογραφικού Μουσείου, το οποίο θα  αποτελέσει ενισχυτικό  παράγοντα  προβολής της ιστορίας του τόπου. Θα διαφυλάξει και θα προσφέρει στους νέους και στις μελλοντικές γενιές αντικειμενικά και καλύτερα  την πολιτιστική κληρονομιά  του τόπου και της περιοχής .
Για την υλοποίηση   της επιθυμίας του αυτής αγόρασε λιθόκτιστη και πεπαλαιωμένη οικία την οποία αφού  αναπαλαίωσε με ιδιαίτερη φροντίδα και εξαιρετικά υλικά, σήμερα αποτελεί ένα στολίδι για την   Καλλιθέα.
Το Μουσείο εμπλουτίστηκε με αντικείμενα που  προσέφεραν  οι Ζαχαίοι ,που  τα  είχαν στα σπίτια τους  και τα χρησιμοποιούσαν οι προγονοί τους στις εργασίες τους, στα χωράφια ,στα αμπέλια και σε όλες τις γεωργικές και κτηνοτροφικές ασχολίες τους . Ακόμη  εμπλουτίστηκε  με αντικείμενα από τα σπιτικά τους το ρουχισμό τους που τον έφτιαχναν με τα χέρια τους στους αργαλειούς τους .   Όλα αυτά τα αντικείμενα , που είναι αυθεντικά και όχι αντίγραφα ,έχουν επάνω τους τον ιδρώτα τους, τους πόνους  τους  αλλά  και τις  χαρές  τους και γι αυτό τα βλέπουμε όλοι μας με σεβασμό και δέος, όπως και οι επισκέπτες  του Μουσείου, ιδιαίτερα δε οι  νέοι που δείχνουν μεγάλο  ενδιαφέρον , περιέργεια  και  θαυμασμό .
Σήμερα το Μουσείο φιλοξενεί  στους τρεις  ορόφους του πάνω από 2000 ( δύο  χιλιάδες ) εκθέματα. Είναι ανοικτό καθημερινά πρωί και απόγευμα εκτός  Τρίτης .Διαθέτει μόνιμο υπάλληλο για την ξενάγηση των επισκεπτών  και την πληροφόρηση αυτών για την χρησιμότητα κάθε εκθέματος.  Διαθέτει δανειστική βιβλιοθήκη καθώς και  projector  για την προβολή ταινιών.

Παζάρι(Σύλλογος Ελπίδα)

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, μετά την περιφορά της Εικόνας της Παναγίας, λαμβάνει χώρα το παζάρι των παραδοσιακών, πατροπαράδοτων χειροποίητων προϊόντων. Όλα τα μέλη του Συλλόγου μας από τον Μάιο ξεκινούν να παρασκευάζουν παραδοσιακά προϊόντα από αγνά υλικά και με χειροποίητους τρόπους. Τα προϊόντα αυτά αναβιώνουν μνήμες στους μεγαλύτερους και φέρνουν σε επαφή τους νεώτερους με την παράδοση.
ΠΡΟΙΟΝΤΑ


Τα προϊόντα που παρασκευάζονται από τα μέλη του Συλλόγου μας με παραδοσιακές χειροποίητες μεθόδους και εκτίθεται στο Παζάρι , αλλά και μετέπειτα ,είναι τα εξής:
Ζυμαρικά:
Χυλοπίτες, Μακαρόνια, Λαμπρινός τραχανάς, Σαρακοστιανός τραχανάς
xilopitenia
Τσιγαρίδα (Παστό)
τσιγαριδα
Τσίπουρο (Σούμα)
 Χειροποίητα Λικέρ (Ρόδι, Πικραμύγδαλο)
λικερ
Γλυκά Κουταλιού
γλυκα κουταλιου
Μαρμελάδες
Μέλι
marmelades
Παραδοσιακά Γλυκά

Χειροποίητο Πετιμέζι
πετιμεζι
Ρίγανη – Χαμομήλι

(Σύλλογος Ελπίδα)

Γενική Συνέλευση-Διοικητικό Συμβούλιο(Σύλλογος Ελπίδα)

Γενική Συνέλευση – Διοικητικό Συμβούλιο
Κυρίαρχο και ανώτατο όργανο του συλλόγου είναι η Γενική Συνέλευση, η οποία επιλαμβάνεται και αποφασίζει για όλα τα θέματα-ζητήματα που αφορούν το Σύλλογο. Η Γενική Συνέλευση συγκαλείται με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, το οποίο είναι το εκτελεστικό όργανο της Γενικής Συνέλευσης.
Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από επτά (7) τακτικά μέλη και δυο (2) αναπληρωματικά και συγκροτείται σε σώμα με τα τακτικά του μέλη. Επομένως το Διοικητικό Συμβούλιο απαρτίζεται από :
Την Πρόεδρο
Την Αντιπρόεδρο
Την Γενική Γραμματεία
Την Ταμία
Μέλος για τις Δημόσιες Σχέσεις
Μέλος
Μέλος
ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Στις τελευταίες εκλογές που έλαβαν χώρα στις 10 Μαρτίου 2012, εκλέχθηκε το παρόν Διοικητικό Συμβούλιο και έχει διετή θητεία:

Πρόεδρος : Τσαγδή Νίκη
Αντιπρόεδρος : Εφορακοπούλου Αικατερίνη
Ταμίας : Αλεξανδρή Ευαγγελία
Γραμματέας : Αλεξοπούλου Αργυρώ
Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων : Γιαννοπούλου Ασπασία
Μέλος : Αλεξοπούλου Κωνσταντίνα
Μέλος : Γεωργία Σιαρακά

(Σύλλογος Ελπίδα)

Σκοπός-Σύλλογος Ελπίδα

Σκοπός
Ο Σκοπός της ίδρυσης του Συλλόγου είναι:
Η πλήρη οικονομική, πολιτική, νομική και κοινωνική ισοτιμία της γυναίκας
Η επικοινωνία των μελών του Συλλόγου και η πνευματική τους προαγωγή
Η δημιουργική και συνεχής συμμετοχή, τόσο του Συλλόγου, όσο και της γυναίκας ατομικά, στην δραστηριότητα του δήμου, περιφέρειας και η ανάδειξη αυτών, σε ενεργούς και υπεύθυνους κοινωνικούς παράγοντες, για την πρόοδο και ευημερία όλων των κατοίκων
Η ανάδειξη, αναγνώριση, απλούστευση και επαγγελματική κατοχύρωση της προσφοράς της νοικοκυράς
Η καταπολέμιση του αναλφαβητισμού και η πνευματική και πολιτιστική εξύψωση των γυναικών
Η διοργάνωση πολιτιστικών, ενημερωτικών και ψυχαγωγικών εκδηλώσεων, με σκοπό την επιμόρφωση, την γνωριμία και γενικά την ψυχαγωγία των μελών
Η προσπάθεια για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, του φυσικού, πολιτιστικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, καθώς και την συμβολή για την διεκδίκηση λύσεων κάθε κοινωνικού , πολιτιστικού και οικονομικού προβλήματος του χωριού και της πολιτείας, που αφορά την βελτίωση των συνθηκών ζωής του παιδιού, της οικογένειας και όλων των πολιτών.
Εν κατακλείδι, να αποτελέσει έναν φορέα συλλογικής και υπεύθυνης προσπάθειας για την ανάδειξη και αναβάθμιση του χωριού μας.

(Σύλλογος Ελπίδα)

Σύλλογος Γυναικών Καλλιθέας Η ΕΛΠΙΔΑ

Ο Σύλλογος Γυναικών Καλλιθέας «Η ΕΛΠΙΔΑ» ιδρύθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2009 με έδρα την Καλλιθέα (Ν. Ηλείας). Μέλη του είναι οι γυναίκες, μόνιμοι κάτοικοι Καλλιθέας, άνω των 18 ετών.
H αγάπη για το χωριό μας, το ενδιαφέρον μας να το κρατήσουμε ζωντανό και η διάθεσή μας για τα κοινά, ήταν οι λόγοι που μας οδήγησαν να ιδρύσουμε το σύλλογό μας .
Εμπνευστής και πρωτεργάτης αυτής της ιδέας ήταν ο κος Μαυροειδής Ιωάννης. Eυεργέτης του χωριού μας με πλούσιο έργο και προσφορά. Ο κύριος Μαυροειδής  μας βοήθησε ιδιαίτερα να  εκδώσουμε το καταστατικό αυτής της συλλογικής δράσης και να κατατεθεί στο Πρωτοδικείο Πύργου.
Ο Σύλλογος Γυναικών Καλλιθέας «Η ΕΛΠΙΔΑ» οργανώνει γιορτές, εκδρομές, διαλέξεις, παζάρι παραδοσιακών προιόντων και συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις που γίνονται στο χωριό μας (πολιτιστικές-ψυχαγωγικές-λαογραφικές).

Τα μέλη του συλλόγου μας απαριθμούν σε 60 γυναίκες.

Έκτοτε ο σύλλογος δραστηριοποιείται ανελλιπώς μέχρι σήμερα.
Ο κ. Ιωάννης Μαυροειδής Πρόεδρος του Σωματείου Κοινωνικής Προσφοράς και Αλληλεγγύης «Ιωάννης Π. Μαυροειδής», στις 14 Ιουνίου του 2014 μας παραχώρησε για την στέγαση του Σύλλογο μας το χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου.
Πραγματοποιήθηκε αγιασμός του κτηρίου και ακολούθησε φαγητό και χορός.
Ο χώρος είναι διαθέσιμος σε οποιονδήποτε από το χωριό μας το ζητήσει για να πραγματοποιήσει κοινωνική εκδήλωση.

(Σύλλογος Ελπίδα)

Λαπίθας όρος

Ο Λαπίθας είναι βουνό στα νότια της Ηλείας. Στους προποδές του είναι οι αρχαίες πόλεις Αίπυ, Σαμικό και Αρήνη. Ψηλότερη κορυφή του είναι η Ξηροχόρτι με 821 μέτρα υψόμετρο, και από τις πλαγιές του ξεκινούν μερικοί παραπόταμοι του Αλφειού ποταμού.
Από τον Λαπίθα πήγαζε ο αρχαίος ποταμός Άνιγρος που χυνόταν έπειτα στην θάλασσα εκεί που σήμερα βρίσκεται η λίμνη του Καϊάφα που βρίσκεται στους πρόποδες του. Το όνομα του οφείλεται στον Κένταυρο Λάπιθο που σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ζούσε εκεί, ή από τους Λαπίθες που έχτισαν την Αίπυ. Κατά την αρχιαότητα το όρος, τμήμα του , ανήκε στο βασίλειο του Νέστορος της Πύλου όπως μαρτυρά και ο Όμηρος στις πόλεις που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και τμήμα του στην αρχαία Αρκαδία σύμφωνα με τον Παυσανία

Μίνθη(Αλβενα)(βουνό&χωριό)

Η Μίνθη είναι βουνό της νοτιοανατολικής Πελοποννήσου με υψόμετρο 1.221 μέτρα. Βρίσκεται στα κέντρο της πρώην επαρχίας Ολυμπίας. Στους πρόποδες του βουνού αυτού είναι χτισμένο και το ομώνυμο χωριό σήμερα δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ζαχάρως. Απέχει οδικά 21 χιλιόμετρα από την έδρα του Δήμου, τη Ζαχάρω. Η Μίνθη είναι ένα από τα πιό παλιά χωριά της πρώην επαρχίας Ολυμπίας. Το παλαιότερο όνομα ήταν Αλβενα. Το 1927 με το Β.Δ. 4.11.1927 (ΦΕΚ 306/1927) μετονομάστηκε σε Μίνθη από το ομώνυμο βουνό.

Ιστορία-Μυθολογία
Το όνομα Μίνθη το βουνό το πήρε από τη νύμφη Μίνθη, κόρη του Κωκυτού. Σύμφωνα με τη μυθολογία. η Μίνθη ήταν όμορφη και γύριζε στους δρυμούς του βουνού αυτού. Εκεί την είδε κάποια μέρα ο Πλούτωνας, ο θεός του Αδη, την αγάπησε παράφορα και την έκαμε ερωμένη του. Η Περσεφόνη, η γυναίκα του όταν το αντιλήφθηκε αυτό παραπονέθηκε στη μάνα της την Δήμητρα, τη θεά της γεωργίας η οποία την μεταμόρφωσε εις "κηπαίαν" Μίνθη, ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των χειλανθών που φυτρώνει εδώ και χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική. Ο περιηγητής Στράβωνας που πέρασε από την περιοχή το 175 μ.Χ αναφέρει τα εξής σε μετάφραση: Ανατολική του Πύλου είναι ένα βουνό με το όνομα Μίνθη, που ο μύθος λέει ότι ήταν παλλακίδα του Αδη και πατήθηκε από την κόρη, οπότε μεταβλήθηκε στη μίνθη του κήπου, αυτοί που λένε μερικοί δυόσμο".

Το χωριό Μίνθη
Το ομώνυμο χωριό έχει ζωή πάνω από 500 χρόνια. Η πιό παλιά μαρτυρία για το χωριό είναι αυτή που αναφέρεται στη συμμετοχή των Αλβενέων στον Τουρκο-Βενετικό πόλεμο 1463-1479. Η δεύτερη μαρτυρία είναι εκείνη που δείχνει η χωρογραφική καταγραφή από τους Ενετούς το 1689 και το 1700. Τότε είχε 42 και 149 κατοίκους αντίστοιχα. Η κτηματική περιφέρει του χωριού ανέρχεται σε 16.500 στρέμματα. και συνορεύει με 12 χωριά. Η Μίνθη είχε πλούσια βλάστηση, τα δάση της οποίας όμως έπαθαν μεγάλες καταστροφές στις μεγάλες πυρκαγιές της Πελοποννήσου το καλοκαίρι του 2007

Αγουλινίτσα Λίμνη

Η Λίμνη της Αγουλινίτσας ήταν λίμνη, αποξηραμένη σήμερα από το 1968, που βρισκόταν στην Ηλεία. Το όνομα της το οφείλει στο χωριό Αγουλινίτσα, το σημερινό Επιτάλιο, που βρισκόταν στις όχθες της.

Η Αγουλινίτσα βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα και με τεχνητό κανάλι την υδροδοτούσαν συχνά με θαλασσινό νερό εφόσον το επίπεδο της ήταν χαμηλότερο από τη θάλασσα. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται οι εκβολές του Αλφειού των οποίων αποτελούσε τμήμα. Η εκμετάλλευση της λίμνης και ειδικά το ψάρεμα των χελιών έβγαινε από το κράτος σε δημοπρασία, έπειτα οι ψαράδες συνήθως ντόπιοι έχτιζαν διβάρια και άνοιγαν μπούκες, τεχνητά κανάλια, από τις οποίες εμπλούτιζαν τα νερά της με θαλασσινό νερό.

Η Αγουλινίτσα δεν υπήρξε στην αρχαιότητα αλλά δημιουργήθηκε στον μεσαίωνα από τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα της περιοχής όπου με την παράσυρση άμμου εγκλώβισαν νερά του Αλφείου, βρόχινα και ρεμάτων και δημιουργήθηκε η λίμνη. Στην αρχαιότητα μάλιστα εκεί ήταν το Δέλτα του Αλφειού πριν μετατοπιστή με την πάροδο των χρόνων στην σημερινή του θέση. Η λίμνη με έργα αποξήρανσης που ξεκίνησαν το 1968 αποξηράνθηκαν και δόθηκαν για καλλιέργεια 35-40.000 στρέμματα. Η Λίμνη είχε πολλά ψάρια, λαβράκια, κέφαλους και χέλια, και στις όχθες άνθιζε το κυνήγι της μπάλιζας. Οι κάτοικοι της Αγουλινίτσας ζούσαν από το ψάρεμα.

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει προσπάθεια επαναδημιουργίας της λίμνης

Ηλείοι

Ηλεία
Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Μεγαλύτερη πόλη: Ήλιδα, Ολυμπία
Διάλεκτος: Δωρική
Οι Ηλείοι ήταν αρχαίο φύλο, εγκατεστημένο στην δυτική Πελοπόννησο στην περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Ηλεία. Οι Ηλείοι προερχόμενοι από την περιοχή της Αιτωλίας, αποτέλεσαν συμμάχους των Δωριέων κατά την εκστρατεία των τελευταίων στην Πελοπόννησο. Εκμεταλευόμενοι την εκστρατεία αυτή κατέλαβαν για λογαριασμός τους την Ηλεία και υπέταξαν τις παλαιότερες φυλές, τους Επειούς στην βόρεια Ηλεία και τους Καύκωνες και Μινύες στην νοτιότερη που πήρε το όνομα Τριφυλία, λόγω της εγκατάστασης στην περιοχή τριών φύλων. Οι Ηλείοι χωρίστηκαν σε τρία κράτη, την Κοίλη Ηλεία ή Ήλιδα, την Πισάτιδα και την Τριφυλία.

Ιστορία
Σύμφωνα με την μυθολογία ο πρώτος βασιλιάς των Ηλείων, ο οποίος κατέλαβε την περιοχή που πήρε το όνομά τους, ονομαζόταν Όξυλος. Αυτός προερχόταν από την Αιτωλία, γεγονός που μαρτυρά την Αιτωλική καταγωγή των Ηλείων. Σε αυτόν αποδίδεται η ίδρυση των Ολυμπιακών Αγώνων. Σπουδαιότερη πόλη των Ηλείων ήταν η Ολυμπία και ο έλεγχος της πόλης προκάλεσε μεγάλες διαμάχες ανάμεσα στα δύο ισχυρά κράτη των Ηλείων, την Ήλιδα και την Πισάτιδα. Η Πίσα είχε αρχικά τον έλεγχο των αγώνων καθώς η πόλη βρισκόταν μέσα στην επικράτειά της. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο πόλεις για τον έλεγχο των Αγώνων οδήγησε σε πόλεμο ανάμεσά τους που κράτησε από το 588 έως το 580 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα την επικράτηση της Ήλιδας. Σε νέο πόλεμο που ξέσπασε στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. η Ήλιδα επικράτησε ξανά και κατέστρεψε την Πίσα (464 π.Χ.).

Αποικίες των Ηλείων
Οι Ηλείοι από την περιοχή της Πίσας, ίδρυσαν κατά την διάρκεια του όγδοου αιώνα, αποικίες στην περιοχή της Θεσπρωτίας, στην κοιλάδα του Αχέρωντα. Οι τέσσερις πόλεις που ίδρυσαν οι Ηλείοι στην περιοχή ήταν η Πανδοσία, το Βουχέτιο, οι Βατίαι, και η Ελάτρεια (ή Ελάτρια). Το αποικιακό κράτος των Ηλείων στην περιοχή συγκρούστηκε με τους Θεσπρωτούς γειτονές του και τελικά καταλήθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ.

Εθνική Οδός 9(Πάτρα,Πύργος,Κυπαρισσία)

Εθνική Οδός 9

Πληροφορίες
Μέρος της Ε55
Μήκος: 220 χλμ.
Τοποθεσία
Περιφέρειες: Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησος
Πόλεις: Πάτρα, Αμαλιάδα, Πύργος, Κυπαρισσία
Η Εθνική οδός 9 (ΕΟ9) είναι μία εθνική οδός στην δυτική Πελοπόννησο. Ξεκινά από την Πάτρα και καταλήγει στη Νότια Μεσσηνία. Στη διαδρομή της περνάει από τις πόλεις του Πύργου και Κυπαρισσίας και αποτελεί τμήμα της Ευρωπαϊκής Οδού 55 (Ε55). Στο μεγαλύτερο μήκος της πρόκειται να αντικατασταθεί από τον Αυτοκινητόδρομο Α5. Επίσης έχει κατασκευαστεί και η Εθνική Οδός 9α που ξεκινάει από το Καλό Νερό και καταλήγει στον Αυτοκινητόδρομο Α7. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εθνική οδός, μιας και το μήκος της οδού είναι περίπου 220 χλμ..

Διαδρομή

Η Εθνική Οδός 9 διασχίζει ή περνά πλησίον των εξής πόλεων:

Πάτρα (κέντρο)
Παραλία Αχαΐας
Βραχναίικα
Αλισσός
Κάτω Αχαΐα
Καραίικα Αχαΐας
Λάππας
Βάρδα
Λεχαινά
Ανδραβίδα
Καβάσιλα
Γαστούνη
Σαβάλια
Αλποχώρι
Πύργος
Επιτάλιο
Καλλίκωμο
Ζαχάρω
Γιαννιτσοχώρι
Καλό Νερό
Κυπαρισσία
Φιλιατρά
Γαργαλιάνοι
Πύλος
Μεθώνη